Hello from the other side!

Kennen jullie me nog? Ik besef me dat jullie al een maand niks meer van me gehoord hebben. Sorry! Nu wordt het helemaal een uitdaging om alles te vertellen en het geen boekwerk te maken. Toch zou ik zeggen pak en maar een kan koffie/thee/limo/bier bij, dit gaat een lange worden…

Een maand geleden zat ik in Queenstown. Ik het laatste bericht was ik nog onzeker of ik wel op de bus mee kon. Nou, dat kon helaas niet. Ik stond voor niks om kwart voor 7 op straat op een bus te wachten. Gelukkig mocht ik terug het hostel in om weer even mn bedje in te kruipen waarna ik direct mijn mijn hele reis heb uitgestippeld. Eerst moest ik nog drie dagen in Queenstown blijven, waar ik de prachtige Ben Lomond track heb gelopen, en daarna ging ik door naar:

Te Auna. Hier wilde ik een trip maken naar de doubtful sound. Het diepste fjord van NZ, maar omdat hij niet met de auto/bus te bereiken is is een tour ontzettend duur. Ik heb er dus voor gekozen om later de milford sound cruise te gaan doen. Ondertussen heb ik op de dagen dat het mooi weer was stukjes van de kepler trail gelopen en langs het meer gewandeld.

Milford sound. Mijn verwachtingen waren hoog van deze trip. Ik had veel goede dingen gehoord. Helaas viel hij daardoor een beetje tegen. Ik heb natuurlijk de prachtige fjorden in Noorwegen al gezien dus deze was vrij ‘klein’. Echter was het wel een hele mooie ervaring om het deze keer vanaf een boot te doen en alle mooie watervallen vanaf het water te zien. De busrit naar het fjord was ook echt waanzinnig mooi. Die steile berghellingen en grote open vlaktes ertussen, waanzinnig. En zeker de volgende dag op de weg terug toen het stralend blauw was kon je weerspiegeling van de bergen in de meren zien. Wat immens gaaf! Een van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb.

Stewart island. Vanuit Bluf werden we via een Ferry naar Sterwart island gebracht. Nou moet ik je zeggen: nu begrijp ik dat mensen zeeziek worden. De boot was net een passagiersspeedboot en je voelde alles. Mn maaginhoud zat behoorlijk hoog, maar ik heb het gelukkig allemaal binnen gehouden. ‘s avonds kwamen we aan op het eiland waar praktisch de enige twee activiteiten wandelen en kiwi’s spotten zijn. Ik zat vier nachten op het eiland en ben iedere avond (op één na toen regende het te hard) op kiwi-jacht gegaan. Helaas stond het geluk niet aan mijn zijde en heb ik er geen één gezien. Dat was wel een kleine teleurstelling. Omdat het weer niet erg opfleurend was, heb ik naast een aantal leuke wandelingen (het was niet zo waanzing mooi als andere dingen die ik al gezien had in NZ) veel films gekeken en me helaas zelfs een beetje verveeld. Ik ben ook naar Ulva eiland geweest, een klein eilandje in de baai van Stewart island. Hier leven alleen maar vogels, geen mens en geen roofdier woont er meer. Daardoor kan je er heel veel mooie vogels spotten. Dat blijft toch altijd leuk!

Mount Cook. Was de volgende stop na een overnachting in Queenstown. Ik had van Mount cook niet heel veel meer verwacht aangezien ik er al met een helikopter langs was gevlogen, maar wauw, ik stond perplex. Wat was dat mooi! Wat een prachtig landschap! De uitgestrekte meren met de ruwe besneeuwde bergen op de achtergrond (zie je de ansichtkaart al voor je?) Ik werd weer even wakker geschud van de schoonheid van dit land. Je zou er toch bijna aan gewend raken. (Grapjee!) M’n wandelvuurtje werd door het mooir gebied toch weer opgewekt dus daar gingen we weer. Een prachtige bijna 4 uur durende wandeling naar het gletsjermeer aan de voet van Mount Cook. Helaas was het al redelijk laat toen we eraan begonnen dus we hebben het laatste half uur in het sterren- en maanlicht de weg terug moeten vinden. Wat eigenlijk ook helemaal niet zo erg was, want het was bijna volle maan dus de bergen om ons heen werden nog prachtig verlicht.
En als kers op de taart hadden we een bad in de lodge! Ik had verwacht om 5 maanden lang geen bad te zien dus je snapt dat deze luxe heel goed bevallen is! Om de ervaring in dit gebied helemaal compleet te maken reden we de volgende ochtend met zonsopkomst dit prachtige gebied uit. Wauw, wauw, wauw!!!

Rangitata. Hier stond me het grote raft avontuur te wachten. Het hoogste niveau voor de commerciële raft en dan ook nog eens in het filmlandschap van Lord of the rings (voor de kenners het gebied Rohan.) Het was ontzettend gaaf in het prachtige blauwe water met een leuke groep. En ik ben maar een peddel verloren tijdens het gillen. :)

Kaikoura. Hier had ik lang naar uit gekeken. Ik had er veel over gehoord en had ook heel wat op mijn lijstje staan om er te doen. Vissen, walvissen spotten en met zeehonden zwemmen. Het vissen was superleuk, maar niet zoals ik het Jor altijd zie doen. Ik hoefde niet te wachten. Het was het hengeltje laten zakken en weer omhoog halen en je had beet. We hadden dus aardig wat gevangen en daarnaast ook nog wat kooien met gevangen kreeft leeggemaakt. Wat hadden dus een heerlijk dineetje voor onszelf geregeld. En bij dat diner kwam heel veel wijn kijken. De eigenaar bleef maar wijn inschenken dus ik heb volgens mij 2,5 maand aan alcoholtekort in 1 avond ingehaald. Je raad het dus al; de volgende dag kon je me weggooien. Ik heb niks kunnen uitvoeren zo brak dat ik was. Het walvissen kijken en met zeehonden zwemmen heb ik dus maar voor de volgende dag geboekt.

En toen kwam karma kijken. Die nacht had het heel hard geregend waardoor de zee heel wild was geworden. Dus je raad het al; toen ik de volgende ochtend om 7 uur bij de walvis spot organisatie aankwam kon ik rechtsomkeert, het was gecancelled. Met goede moed dat het nu wel heel mooi weer was het zeehonden zwemmen pas ‘s middags was ging ik terug naar het hostel. Daar aangekomen kreeg ik het bericht dat ook dat gecancelled was. Shit, dat kwam wel even hard aan. Allebei de dingen waar ik zo naar uitgekeken had waren afgezegd. Gelukkig was er ‘s middags nog een walvis spot tour die wel doorging met de waarschuwing voor zeeziekte. En ik had geluk, niet ziek maar wel een walvis gezien! Yes!

Picton. Tijdens de rit terug naar Wellington hebben we eerst een stop gemaakt iets buiten Kaikoura bij een zeehondencrèche. Stel je een waterval voor met honderden kleine spelende zeehondjes! Het is oprecht het schattigste wat ik ooit gezien heb! Daarna zijn we door gereden naar Picton vanaf waar de ferry terug naar naar Wellington, het noordereiland, vertrok. En wat ik daar nog allemaal heb meegemaakt lees je in de volgende blog…

Ik hou jullie nog even in spanning (en gun jullie oogjes wat rust.)

Liefs,

Sas