Hoogtepunten en dieptepunten... Wat een reis!

Ga er alvast lekker voor zitten want deze blog gaat weer een lange worden vermoed ik.

Het waren weken vol hoogte en diepte punten. Wat maak ik hier veel mee zeg!

We waren op het Noordereiland gebleven volgens mij: Lake aniwhenua. Dit was een groot meer waarbij we weer een culturele stop bij moari’s hadden. Eten uit een hangi (Google het maar het is begraven eten wat wordt gerookt en gestoomd tegelijketijd) Heerlijk! Daarna heb ik een paar dagen op een boerderij met mega veel land en heel veel schapen verbleven. En daar heb ik iets gedaan wat ik nooit van mezelf verwacht had. Ik ben de bergen ingegaan, op de rug van een paard! Wat was dat ongelofelijk gaaf zeg! Wat een uitzichten en wat mooi dat dat beest gewoon naar me luistert.

De volgende belangrijke stop was een van de mooiste dingen die ik hier gedaan heb tot nu toe. De tongariro Crossing lopen. Dat is de enige great walk die je binnen en dat kan doen. Wat ik daar daar heb gezien zijn uitzichten die je alleen maar in films denkt te zien. En toevallig dacht de producent van LOTR daar ook zo over. De tongariro Crossing loopt namelijk langs MT Doom. Het was een wandeling van 6 uur die ik lekker op MN gemakje gedaan heb. Ik heb met volle teugen genoten! Waanzinnig! Waanzinnig zwaar, waanzinnig warm, waanzinnig koud, waanzinnig stijl, maar vooral waanzinnig mooi!

Daarna zijn we via Wellington overgestoken maar het Zuidereiland. Alleen de overtocht met de ferry was al ontzettend gaaf. Ik was al direct dol op het eiland.

Maar toen moest het grote avontuur op het Zuidereiland nog beginnen. En ik ben meteen goed van start gegaan. In Abel tasman, een prachtig Nationaal park met mooie stranden, ben ik gaan hangliden. Wat een gevoel om als een vogel over het prachtige landschap heen te zweven en alle boomgaarden en wijngaarden te zien. Intens mooi!

Na Abel tasman zijn we doorgereden naar Westport waar we bij de lokale bierbrouwer lang zijn gegaan voor een proeverijtje en een rondleiding. Nou ik heb niet veel van de rondleiding meegekregen na de 6 verschillende soorten bier (plastic bekertje vol) en 2 ciders. Maar ik kan jullie vertellen. Voor het bier hoef je niet naar westport. Dat kan je beter in België halen. ;)

Inmiddels was het donderdag 31 maart. Op deze dag heb ik een van de mooiste gedaan die een mens kan doen. Ik heb een helikoptervlucht (fantastisch) over de Frans Jozef en Fox gletsjer gemaakt!!!!! Owja en meteen even lang MT coock gevlogen toen we toch in de buurt waren. En we zijn nog eventjes geland op de gletsjer om wat plaatjes te schieten. Oooh, man wat was dat gaaf zeg! De helikoptervlucht gaat weer terug op de bucketlist!

Na de fantastische dag stond Lake wanaka op de planning. En Lake wanaka was mooi, heeeeeeel mooi. Ik heb daar drie prachtige dagen gehad waarin ik heeeerlijke wandelingen heb gemaakt lang het meer en over de bergen.

En tot mijn grote verbazing heb ik in de hele reis pas 2 dagen gehad dat het echt heel hard regende. De zon weet toch nog wel goed door te breken.

En nu zit ik in queenstown. De adrenaline hoofdstad van de wereld. Ik heb gegekeken en gegild om mensen die zich aan een touwtje van bruggen gooien voor hun plezier en ik ben wezen stappen in een cowboybar, inclusief zadels ipv barkrukken en de nodige mensen met cowboyhoeden. Geweldig! Maar de meeste adrenaline heb ik nog om de spanning of ik straks wel met de bus verder naar het zuiden mee kan. Want zo makkelijk is dat hop-on hop-off concept in de praktijk toch niet.

Nu hoor ik jullie denken: wauw wat ongelijk gaaf allemaal, maar dat zijn toch alleen maar hoogtepunten.
Helaas, zijn er ook wat dieptepunten. Je raakt er moedeloos van als er dingen kapot blijven gaan, gestolen worden (lees: eten uit je voorraad tas) en je dierbare dingen kwijt raakt (mijn ketting met het beschermengeltje). Gelukkig kan ik me daar redelijk goed over heen zetten. Het zijn ‘maar’ spullen.

Het is immers wel moeilijker om je over heimwee heen te zetten. Na 7 weken van huis zijn en ineens helemaal achter te blijven kwam de grote klap ineens. Omdat ik hier nooit een eigen kamer heb, iedere keer andere bedden, alles is constant anders. Je kan je nergens thuis voelen. Ook is het moeilijk met vrienden maken want na 3 dagen neem je afscheid en moet je weer nieuwe mensen leren kennen. Je hebt dus nooit echt vrienden. Dat was even zwaar, heel zwaar. Ik heb anderhalve week een beetje in een dipje gezeten, maar na weer eens lekker lang met jor en later met pap en Mam skyped te hebben, ben ik er gelukkig weer helemaal overheen gekomen.

Thuis gaat alles goed, ik heb twee prachtige avonturen voor me waar ik met volle teugen van ga genieten en ga blijf jullie voorlopig nog wel even jaloers maken!

Liefs,

Sas